حدیث هفته (14) رسول خدا هرگاه امر ناگواری در وجود ایشان اثر می کرد به چه چیزی پناه میبردند؟چه زیباست پاسخ این سؤال را از زبان نبی اکرم بشنوید

بسم الله الرحمن الرحیم

استاد محمدعلی انصاری در ذیل تفسیر آیه 153 سوره مبارکه بقره به موضوع نقش نماز در تعالی انسان پرداخته و می نویسد:

برای رسیدن به قوّت و مهارت صبر به پشتوانۀ محکمی نیاز است و بهترین پشتوانه در این راه نماز است. هیچ چیز مانند نماز نمی تواند انسان را در بُعد معنویِ تقویت کند. البته تمام توانمندی های معنوی اسنان ها از عالم غیب تامین می شود و مظاهر دنیای مادی نمی تواند بعد روحی و معنوی انسان ها را تقویت کند. نماز نیز بهترین راه ارتباط با عالم غیب در تمام ادیان الهی است. انسان متدیّن به واسطه نماز با عالم غیب و خداوند سبحان ارتباط برقرار می کند وروح  جان خویش را توانمند می سازد. به همین دلیل است وقتی رسول اکرم (صلی الله علیه و اله)و اهل بیت(علیه السلام) به کار دشواری برخورد می کردند، به نماز می ایستادند و از خداوند یاری می جستند و سپس بدان کار می پرداختند:

((رُوِیَ عَن نَبِیّنا (علیه السلام) اَنّهُ کانَ اِذا حَزّ بِهِ اًمرٌ فَزِعَ اٍلَی الصّلاهِ))1

از پیامبر (صلی الله علیه واله) روایت شده که همانا زمانی که امر [ناگواری] در وجود ایشان اثر می کرد، به نماز پناه می برد.

از امام صادق (علیه السلام) نیز نقل شده است :

((کَانَ عَلِیّ (علیه السلام) اِذَا هَالَهٌ شَیءٌ فَزِعَ اِلَی الصّلَاهَ ثُمّ تَلَا هَذِهِ الاَیَهَ :

استَیِعنٌو بِالصّبرِ وَ الصّلاهِ ))2

هنگامی که چیزی علی (علیه السلام) را دچار بیم می کرد به نماز پناه می برد [و از آن یاری می جست] و سپس این آیه را تلاوت می فرمود : از شکیبایی و نماز یاری جویید.

در این گونه تعامل با نماز، نماز فقط تکلیفی شرعی و راهی برای گریز از عقوبت الهی نیست ، بلکه راهکاری برای رسیدن به زندگی متعالی و به دست آوردن توانمندی های درونی است. وبا نماز، حول و قوّۀ الهی در جان آدمی می ریزد و روح او از انوار الهی منّور می شود .

انسان متدیّن برای انجام هرکار پسندیده و سامان دادن کارهایش می تواند از نماز بهره گیرد. نماز در تمام عرصه های زندگی نگاه توحیدی زیبایی به آدمی می بخشد و اورا در تمام کارهایش توانمند می کند و بهترین راه شکرگزاری است3

1- محمد بن جریرطبری ،جامع البیان ،ج1، ص 370

2-  محمد بن یعقوب کلینی ، الکافی ، ج 3، ص 480

3-محمد علی انصاری، تفسیر مشکاه، ج4، ص 432