متاسقانه مدتهاست، ادبیاتی رواج یاقته و تکراری در بخشی از فضای مجازی حوزه سردفتری،آن قدر آزار دهنده شده است ،تا برآن شدم، کلامی هر چند مختصر در این خصوص بنویسم.
ادبیاتی که ناخودآگاه ،در بخشی از همکاران دلسوز این حوزه نیز رخنه کرده و در کنار این معدود دلسوزان، برخی دیگر کوبیدن بر طبل بی ادبی و بعضا بی حیایی را افتخار و وظیفه خود تعریف کرده اند و کار بدان جا رسیده است که به جای دفاع از همکاران و حمله به متعرضان منافع حرفه ای، فضای مجازی را تبدیل به میدان حرمت شکنی همکاران خود نموده ایم، غافل از این که در حال تامین منافع کسانی هستند ، نفعشان در پرده دری ماست.
از کسانی که نوشته ها و کامنتهای آنها در این حوزه با ادبیات زشت و سخیف، آرشیوی کامل از بی اخلاقی و بی ادبی را تشکیل داده است،(که تمام آن مطالب موجود و عنداللزوم یکجا منتشر می شود)، باید سوال کرد، با این نوع نوشتن و ادبیات به چه چیزی قرار است برسیم؟ آیا نگران قضاوت حرفه خود، نسبت به قلم و فکرمان نیستیم؟
البته، این نوع ادبیات قبل از هر نکته دیگر،شان نویسنده را نمایانگر است و ایرادی هم نیست، اما ایراد جایی است که همین افراد، داعیه دار و پرچم دار اخلاق و ادب و رسالت حرفه ای و اطلاع رسانی هستند.
………………..
………………..
………………..
……………….
اما متاسفانه عده ای دیگر، که مدتهاست قلم خود را با زهر بی اخلاقی و توهین و فحاشی و الفاظ رکیک، جوهر کرده اند و بدون توجه به عواقب نوشته های خود، هرآن چه هوس دارند می نویسند، قبل از هر چیز شرافت و انسانیت خود را در معرض قضاوت مخاطبان خود قرار داده اند.
مدتی دور از فضای مجازی بودم ، اما قبل از آن، مدتها بود در برخی وبلاگها ، پستها و کامنتهای ذیل آنها را بررسی می نمودم و آنها را ذخیره می کردم و زمانی که آنها را مرور می کنم، به واقع متاسف می شوم و تاسف بار تر آن که کثیری از این ادبیات، چه در پستها و چه در کامنتها، متعلق به افراد خاص و ثابت است.
همکاران ما که دستی بر قلم دارند و برای اطلاع رسانی و پیشرفت فضای ذهنی همکاران دغدغه و تلاش بیشتری دارند، باید به اهمیت رسالت خود توجه بیشتری داشته باشند.
اگر قرار باشد به جای ایجاد همدلی و فضای مناسب ذهنی در راستای تامین منافع حرفه ای خود، نفاق و کینه و فحاشی نهادینه شود، چه آینده ای پیش روی ما خواهد بود؟ آیا با این ادبیات بیمار،رسالتی را برای خود تعریف کرده یم؟ آیا تعبیرمان از صراحت بیان و انتقاد، فحاشی است؟
اگر مطلبی در سایت یا وبلاگی منتشر شود،محتویات آن ، بی شک مورد تایید مدیرآن سایت یا وبلاگ است ، اما اگر در کامنتی به شخص یا اشخاصی فحاشی شود یا الفاظی رکیک به افرادی نسبت داده شود و آن نظر به نمایش عمومی درآید، چه معنایی جز تایید آن الفاظ توسط مدیر سایت یا وبلاگ قابل تصور است؟ آیا نمی توان کامنتها را پس از تایید به نمایش گذارد، تا اگر سخنی گزافه گفته شده بود، حیثیت دیگران را نشانه نرود؟ و با بررسی بیشتر مشخص می شود که توهین و الفاظ رکیک افرادی معدود ، تنها افراد و اشخاص خاصی را دنبال می کند که باید این رویه متوقف شود.
در مقابل، سکوت بزرگان این حوزه در قبال این حرمت شکنیها ، با هر دلیل و منطق و توجیهی، تنها مهر تایید بر رفتار حرمت شکنان همکاران است و باید موضع خود را بیان دارند تا تکلیف این ادبیات یکسره شود.یا این ادبیات مورد تایید است و قابل دفاع، یا محکوم است و مطرود.
هدایت فضای مجازی در حوزه سردفتری با ابن ادبیات، سرانجام خوبی نخواهد داشت و نگران روزهای آینده هستم و شاید برخی باید بیشتر از من نگران باشند…
نوشته جناب اقای سلیمی
