بسم الله الرحمن الرحیم
به نام آن خداوندی که هم ایجاد وآفرینش نعمت ها و هم بقا و دوام نعمت ها هر دو در کف با کفایت حضرت اوست
(وَ مَنْ یُوْمِنْ بِاللهِ یَهْدِ قَلْبَهُ)1
و کسی که به خدا ایمان آورد ، [خداوند]دلش را هدایت می کند.
امام جعفر صادق علیه السلام در حدیثی می فرماید:
«اِنَّ رَسُولَ اللهِ صلی الله علیه وآله صَلَّی بِاالنَّاس الصُّبحَ فَنَظَرَ اِلَی شَابٌّ فِی الْمَسْجد وَ هُوَ یَخْفِقُ وَ یَهْوِی بِرَاْسِهِ مُصْفَرا" لَوْنُهُ قَدْ نَحِفَ جِسْمُهُ وَ غَارَتْ عَیْنَاهُ فِی رَاْسِهِ فَقَالَ لَهُ رَسُولَ الله صلی الله علیه واله کَیْفَ اَصْبَحْتَ یَا فُلَانُ ؟ : اَصْبَحْتُ یَا رَسُولَ الله مُوقِنا" فَعَجِبَ رَسُولَ الله صلی الله علیه واله مِنْ قَوْلِهِ وَ قَالَ اِنَّ لِکُلِّ یَقینٍ حَقیقَهً یَقینِکَ ؟ فَقَال : اِنَّ یَقینِی یَا رَسُول الله هُوَ الَّذی اَحْزنَنَی وَ اَسْهَرَ لَیلِْی وَ اَظْمَا هَوَ اجِرِی فَعَزَفَتْ نَفْسِی عَنِ الدُنُّیا وَ مَا فَِیهَا حَتَّی کَاَنِّی اَنْظُرُ اِلَی عَرْش رَبِّی وَ قَدْ نُصِبَ لِلْحِسَابِ وَ حُشِرَ الْخَلَائِقُ لِذلِکَ وَ اَنَا فِیِهِم وَ کَاَنِّی اَنْظُرُ اِلَی اَهْلِ الْجَنَّهِ یَتَنَّعُمونَ فِی الْجَنَّهِ وَ یَتَعارَفُونَ وَ عَلَی الاَرَائِکِ مُتَّکِئُونَ وَ کَاَنِّی اَنّظُرُ اِلِی اَهْلِ النَّار وَ هُمْ فیِها مُعَذَّبونَ مُصْطَرِخُونَ وَ کَاَنِِی اَلْانَ اَسْمَعُ زَفِیرَ النَّار یَدُورَ فِی مَسَامِعِی فَقَالَ رسول الله صلی الله علیه و اله لِاَصْحَابِهِ هذَا عَبْدٌ نَوَّرَ اللهُ قَلْبَهُ بِالاِیمانِ»2
رسول خدا صلی الله علیه و اله نماز صبح را با مردم گزارد پس از پایان نماز چشمش به جوانی در مسجد افتاد که سر به زیر داشت ، رنگش زرد بود و تنش لاغر و دیده هایش به گودی فرو رفته بود . رسول خدا صلی الله علیه و اله به او فرمود : ای فلانی ، چگونه صبح کردی ، گفت : یا رسول الله ، در حال یقین صبح کردم . رسول خدا صلی الله علیه و اله از گفته او در شگفت شد و فرمود : برای هر یقینی حقیقتی است . حقیقت یقین تو چیست ؟ پاسخ داد : یا رسول الله ، همان یقین من است که مرا محزون ساخته و شبم را به بی خوابی کشانده و روزهای گرم را به تحمل تشنگی [روزه] وا داشته است . جانم از دنیا و آنچه در آن است به تنگ آمده است ، تا آنجا که گویا عرش پروردگارم را می بینم که برای حساب [قیامت]برپا شده است و مردم برای آن محشور شده اندو من در میان آن ها هستم .[و نیز] گویا اهل بهشت را می نگرم که غرق نعمت های بهشتی اند و یکدیگر را می شناسند و بر پشتی ها تکیه زده اند و [نیز] دوزخیان را می بینم که در [آتش]دوزخ معذب اند و فریاد می کشند . گویا من هم اکنون نعره آتش دوزخ را میشنوم که در گوشم می گردد . پس رسول خدا صلی الله علیه و اله به اصحابش فرمود : این بنده ای است که خدا دلش را با ایمان روشن کرده است.3
1-تغابن ،11
2-محمدبن یعقوب کلینی، الکافی، ج2،؛ص53
3-تفسیر مشکاه استاد محمدعلی انصاری ،جلد اول، ص297
